Στον Γκοντάρ ανήκει η κορυφαία δήλωση όλων των εποχών για το σινεμά: μπορείς να κάνεις σπουδαίες ταινίες αν έχεις κορίτσια και όπλα.
Το έχουν συνομολογήσει και οι Cramps εξάλλου με το «Bikini Girls and Machine Guns» – και ποιος είμαι εγώ να αμφιβάλλω. Έπειτα δείτε τον Tarantino: με τίποτα δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το concept.
Δεν γράφω το Cahiers du Cinema και δεν είμαι σε φάση για αναλύσεις περί Γκοντάρ. Αλλά..
Πάρ’τε την Άννα Καρίνα. Πάνω. Το βλέμμα, το τσιγάρο, πως σβήνει το γκρίζο πίσω της. Η έξοδός της από την Alphaville δεν έχει κάτι το ηρωικό. Είναι σκέτη απόγνωση. [Αν και ο Γκοντάρ αποδείχτηκε λάθος: το μέλλον δεν ήρθε βιομηχανοποιημένο να ορίσει τη μοίρα μας. Το μέλλον για την ακρίβεια ακόμα δεν ήρθε. Και οι αναλύσεις για την ΕπιστημονικοΤεχνική Επανάσταση, τα οικουμενικά προβλήματα, τη σύγκλιση των συστημάτων αποδείχτηκαν εκτός από λάθος – λάθος -λάθος και τραγικά ανόητες..Άλλη κουβέντα αυτή βέβαια].
Εντάξει, υπερβάλλω. Η απόγνωση είναι το ίδιο, και μέσα και έξω. Από την κάθε Alphaville. Και η σανίδα σωτηρίας επίσης είναι μία. Όλα τα τραγούδια, όλη η τέχνη γι’αυτό μιλάν.Που δίνει νόημα στο ενδιάμεσο του τίποτα, που λεμε ζωή. Και εδώ που τα λέμε με την Αννα το χάος μπορεί να ισορροπήσει για λίγο. Και ίσως να αποκτήσουν νόημα μια σειρά από λόγια της φαντασίας – που τέτοια είναι κατά τα άλλα . I know και το σινεμά είναι ψέμμα, και μάλιστα πιο ειλικρινές τέτοιο και μάλιστα πιο επικίνδυνο, γιατί άμα σηκώσεις μια φορά το βλέμμα άντε να ξανακοιτάξεις πιο κάτω μετά.Όμως η έξοδος από την Alphaville υπάρχει. Τόλμη χρειάζεται. Α, και κίνητρο.
Η Chantal βέβαια είναι άλλη περίπτωση. Στο «Masculin/Feminin» ήταν η πιτσιρίκα με τα όνειρα των περιοδικών που ήθελε να γίνει τραγουδίστρια και προσπαθούσε να ταιριάξει τα λόγια της με τον άλλο φοιτητάκο που έτρεχε στις απεργίες της CGT με μιαν Humanite στο χέρι. Η δική της «έξοδος» -η ίδια είναι «η» έξοδος – δεν έχει την απελπισία της Άννα. (της Άννας). Όμως κάτω από τα χρώματα, και τους ήχους των Bent π.χ. υπάρχει κάτι διαφορετικό από την απόγνωση της Άννας?
Δεν είναι κάθετος ο Ζαν -Λυκ. Μπορεί και να υπάρχει. Η απόδραση του Alphaville γίνεται μέσα στη νύχτα. Στο «Masculin/Feminin» βρίσκει ο ένας τον άλλο στο σινεμά. Η τέχνη δηλαδή συνδέει το νήμα. Το φαντασιακό αν θέλετε, αναλαμβάνει να οργανώσει την πραγματικότητα.
Μα, γίνονται τώρα αυτά;
Πάντως εγώ είμαι με τη Chantal. Πιο υγιές μου φαίνεται.
Υ.Γ.
A propos καταγγέλω το άθλιο σύστημα design του wordpress. Δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα για κάτι αξιοπρεπές.
regimientocinqo 