Δεν ξέρω για σας. Εγώ από περιοδικά διαβάζω Esquire. Μ’αρέσει γενικά ο τρόπος που γράφουν τα άτομα, φαίνονται λίγο πιο down to earth από τα υπόλοιπα. Σαχλαμαρίζουν λίγο λιγότερο από τα υπόλοιπα επίσης, και αν μη τί άλλο είναι το μόνο περιοδικό που παίζει το γίγαντα Steve McQuinn (και τον επίσης γίγαντα Michael Kaine – αλλά αυτόν δεν είναι οι μόνοι). Και προφανώς ΔΕΝ είμαι από αυτούς που κοιτάζουν τα άρθρα και δεν βλέπουν τις φωτογραφίες, αντιθέτως και στις φωτογραφίες οι τύποι είναι cool, στο τελευταίο τεύχος έχουν τη Τζούλια. Άσε που δίνουν καταπληκτικές συμβουλές..
Ας πούμε στο τεύχος του Γενάρη 2008 υπάρχει ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ οδηγός για ξύρισμα φίλε μου.. You know, 1000 + 1 ερωτήσεις για το ξύρισμα που πάντα ήθελες να κάνεις αλλά πάντα φοβόσουν: να είναι βρεγμένα τα μούτρα ή όχι; Ξυράφι ή μηχανή; Κι αν ξυράφι, με πόσες λεπίδες; Σκέτη κρέμα ξυρίσματος ή και pre shave λάδι; Και τέλος, κόντρα ή με τη φορά της τρίχας;;
Ξέρω ξέρω… Είστε έτοιμοι να καγχάσετε: «και τί ξέρετε ρε παλιοκομμούνια εσείς από ξύρισμα» κλπ. Ε καλά, αυτό που ξέρουν όλοι ξέρουμε. Αλλά η πρόθεσή μου δεν είναι να ειρωνευτώ το καλό περιοδικό. Φαντάζομαι ότι το άρθρο αυτό όλο και κάτι θα εξυπηρετεί: ίσως σε σμίκρυνση να είναι καλό για σκονάκι σε τίποτα εξετάσεις κουρέων. Ή από την άλλη, να υπάρχει όντως κάποιος που θέλει μια πιο τεκμηριωμένη μελέτη σχετικά με το καλό ξύρισμα. Τί να πω, δεν θέλω να σταθώ και τόσο εν προκειμένω. Υποψιάζομαι ότι το άρθρο θα το χρέωσαν οι εταιρίες των ξυριστικών, και άλλων ειδών περιποίησης, για να διαφημιστούν – τί να σου κάνουν κι αυτοί, μ’αυτό το 3 ημερών στυλάκι που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια, τί να κάνουν να βάλουν γυαλιά και να πάρουν ακορντεόν; (απλά αναρωτιέμαι η τύπισσα που τό’ γραψε, όταν τη ρωτάν «τί δουλειά κάνεις» τί απαντάει;).
Πάντως ο Ι.Κ. Πρετεντέρης απαντάει δημοσιογράφος.(…..τό’χατε καταλάβει ότι κάπου το πάω έτσι;). Και είναι απολύτως ειλικρινής ο mr. Τί είναι δηλαδή, εκδότης; Δημοσιογράφος, έγκριτος και τα τοιαύτα. Με γνώμη βαρύνουσα, τόσο βαρύνουσα που μπορεί να αξιοποιηθεί τελικά ως Μάθημα Ζωής. Τέτοιο, όπως το δίνει στο Esquire o Ι.Κ.Π. στις σελίδες 150 -153 (και η παραπομπή είναι για εσάς τους nerds που διαρκώς κωλοτρίβεστε για τεκμηρίωση- δε πα να τραβήξετε καμιά ξούρα να στανιάρετε λέμε).
Εμένα τώρα, ως βλογ κι ως θεσμό με ψιλοαπαγοήτευσε η συνέντευξη/ το μάθημα. Κατ’αρχήν λέει ότι η στήλη του, του παίρνει μισή ώρα. Ίσως θα έπρεπε να του παίρνει περισσότερο .. Από την άλλη ίσως και να του παίρνει πολύ: πόση σκέψη θέλει δηλαδή για ν’αραδιάσεις 200 λέξεις με θέμα γιατί το ΠαΣοΚ είναι ο,τι συγκλονιστικότερο από καταβολής κόσμου,γιατί είμαστε ανάξιοι ταπεινοί δούλοι της μεγαλοσύνης της ΕΕ, ΚΚΕ ουστ, Καραμανλή δεν κάνεις τίποτα, ο Σημίτης ήταν το φωτεινό αστέρι που πάντα θα μας καθοδηγεί, έξω ρε ΚΚΕ κλπ; Εμένα πάντως τρία λεπτά μου πήρε. [ από την άλλη ίσως εκείνος να πληρώνεται με την ώρα].
Αλλά, το tip of the day είναι η ειλικρίνεια. Λέει ο μαν:»Το καλό το παραδεχόμαστε.(..) Όταν είχε βγεί το «Πρώτο Θέμα» είχα πει ότι είναι καλό, αν και δεν είναι το φύλλο που θα έβγαζα εγώ.»Όχι, γιατί ο Θέμος λέει ότι ο Λαμπράκης θέλει να τους κλείσει. Αλλού: «Η ενημέρωση είναι άποψη. Τον εαυτό μας πουλάμε». Κι εδώ σωστός. Όλοι αυτοί που ψάχνουν αντικειμενικότητες και τέτοια κουλτουριάρικα ας ανοίξουν κανά μπλογκ – όπως και κάνουν. «Στην Ελλάδα το δυσκολότερο πράγμα είναι να βρεις ένα δεξιό στις μέρες μας. Μόνο το ΛΑΟΣ κάνει αυτή τη δουλειά». Μέεεεεσα με χίλια. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης – κάπως έτσι δεν το’χε πει ο βουλευτής της ΝΔ Τασούλας;; «Οι κουκουλοφόροι είναι το φοιτητικό κίνημα; Μην τρελαθούμε. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι από αυτούς είναι ήδη στημένοι από την αστυνομία». Είδατε; όλο παράπονα είστε.
Βέβαια, θα μπορούσαν σε άλλα σημεία να γεννηθούν και κάποιες απορίες. Ίσως δε οι πιο παρατηρητικοί να έλεγαν ότι πέφτει σε αντιφάσεις – αλλά αυτοί απλά αγνοούν την έκφραση στην καθημερινότητα του γνωστού εγελιανού σχήματος (τί ποιανού σχήματος; του ρόμβου).
Λέει ας πούμε «Ανήκω σε ένα χώρο που ξεκινάει από τη μέση της Νέας Δημοκρατίας και τελειώνει στη μέση του Συνασπισμού». Αυτός δεν είναι και ο χώρος του Τσίπρα; Και γιατί είναι δύσκολο, κινούμενος σ’αυτό το χώρο να βρει κανένα δεξιό; Υπάρχουν εκεί και άλλοι εκτός από δεξιούς ; «Αν υπάρχουν 50 βουλευτές που μπορούν να μιλήσουν στην τηλεόραση κι εγώ κάνω 35 εκπομπές το χρόνο, αναγκαστικά, θα τους φωνάξω δυο τρεις φορές». Και τον Άδωνι, θα τον φωνάξει δεκαδυό δεκατρείς, γιατί και πληθωρικός είναι, και σπρέχεν (άχτουνγκ άχτουνγκ, γκαουλάϊτερ) έχει, και κονέ με Σείριο κι Ανδρομέδα έχει – για νά’χουμε και καβάτζα στην περίπτωση της αναμενόμενης alien invasion. Και βρίσκει κι ένα δεξιό, που ψάχνεται ο έρμος..
«Όχι, δεν θέλω να γίνω ο Ρουσόπουλος του ΠαΣΟΚ, αλλά αν γινόμουν κάτι στο ΠΑΣΟΚ, σίγουρα δεν θα ήμουν Ρουσόπουλος , θα ήμουν κάτι πολύ καλύτερο». Αυτό πρέπει να τον πόνεσε τον Υπουργό του Τύπου. Αλλά τί είναι «καλύτερο από Ρουσόπουλος;» Αβραμόπουλος;
«Η προσφορά των κομουνιστών στη χώρα ήταν ότι κατάφεραν να μας εμπλέξουν σε δύο εμφυλίους πολέμους». Να, τώρα αυτό δεν το κατάλαβα. Τους δύο εμφυλίους δηλαδή. Ο ένας είναι ο γνωστός μάλλον -εξάλλου συμπληρώνει αν δεν υπήρχαν οι δεξιοί και οι κεντρώοι, ο Ζαχαριάδης θα είχε κερδίσει το ’49 και θα μας έστελνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (καλά, ΠΟΣΟ χρονών είναι ο Πρετεντέρης;). (σωστή η δήλωση βέβαια: αν δεν υπήρχαν οι δεξιοί και οι κεντρώοι. Όχι, γιατί εκνευρίζεται καμμιά φορά που οι ΚΚΕδες λένε «τί ΠαΣΟΚ τί ΝΔ» και «τί Πλαστήρας τί Παπάγος»..).
Εν πάσει περιπτώσει ο άλλος εμφύλιος που μας έμπλεξαν οι κομμουνιστές ποιός είναι; Ο Αμερικάνικος; Ο Ισπανικός; Ο Ρώσσικος; Της Γιουγκοσλαβίας; Της Τσετσενίας;Της Κορέας; Ή του Αφγανιστάν που στείλαμε στρατό να τους ειρηνέψουμε – και πού ως γνωστό τίποτα δεν θα είχε γίνει αν κάποτε οι βρωμοκομμουνιστές Αφγανοί δεν κάναν λαϊκή δημοκρατία και δεν αναγκάζαν τους καλούς Αμερικάνους να εξοπλίσουν τους ταλιμπάν.
Πρέπει να δώσει διευκρινίσεις ο έγκριτος. Όχι τίποτα , μου φαίνεται ότι το βιβλίο ιστορίας της Στ’ δημοτικού τελικά δεν είναι παρά η ατζαμίδικα καμουφλαρισμένη όψη του ελέφαντα της συνολικής κακοποίησης της ιστορίας που υφιστάμεθα από τα μικρατά μας όλοι λέμε. Πρέπει να ψάξουμε να βρούμε και το δεύτερο εμφύλιο – ψαχτείτε ρε!! – δεν μπορεί να μας δουλεύει ο μαν, τί διάολο τον εαυτό του πουλάει για ενημέρωση..
Αυτά που λέτε. Κατά τα άλλα έχουν ξαναβγει στη μόδα τα Wayfarer της RayBan – οπότε ο Γκοντάρ ξαναδικαιώνεται, αλλά επανέρχονται οι φαρδιές γραμμές στα κουστούμια, που δε με χαλάει μεν, γιατί έτσι στα στενά θα μείνουν μόνο οι τυπάδες, αλλά από την άλλη θα κάνει σπανιότερη τη μόνη σωστή γραμμή, και θα μας τη σπάσει στην τελική. Και μην ξεχνάτε να βουρτσίζετε τα δόντια σας ΚΑΛΑ, για να μην κολλήσετε καμια τερηδόνα.
regimientocinqo 