regimientocinqo

Θυμάσαι;

Φυσικά και θυμάσαι. Tον περισσότερο καιρό θυμάσαι.Ενώ κανονικά πολλά θά’πρεπε να τα είχες περάσει γομολάστιχα και  θά’ πρεπε να πιάνεις την πέτρα και να τη στύβεις, κατά πως λέν οι παππούδες. Θά πρεπε αλλά τα πόδια σου είναι φτιαγμένα από πλαστελίνη και τα χείλια σου δεν τολμούν ν’ανοίξουν να μιλήσεις. Να μιλήσεις. Το προσπαθείς δηλαδή αλλά σου βγαίνουν κραυγές. Ουρλιαχτά ενίοτε. Άναρθρα γενικώς.

Θυμάσαι ωστόσο, επίμονα. Κριτής σου δεν είναι το τώρα, είναι το παρελθόν σου. Εκείνο το τετράχρονο αγοράκι εκείνης της φωτογραφίας – θυμήθηκες τώρα ότι η μηχανή ήταν αγορασμένη από την ΕΣΣΔ, χα!:  είναι καρναβάλια, φοράει τη στολή του καμπόη και πυροβολεί τους γονιούς του, οι οποίοι κάνουν πως πέφτουν. Μια χαρούμενη στιγμή ενός ευτυχισμένου πιτσιρίκου.

Μέχρι πριν ελάχιστα χρόνια οι γκόμενες την έβρισκαν τρισχαριτωμένη τη φωτογραφία. Δεν σε πολυένοιαζε αυτό – αφού έφτασαν στο δωμάτιό σου, ε; .Τώρα ψάχνεσαι λίγο. Αγχώνεσαι.Το αγοράκι  με το πιστόλι του πλέον σημαδεύει εσένα.» Ήμουν ευτυχισμένος τότε. Σήμερα τα πράγματα είναι σκούρα. Ανέλαβες να με φροντίζεις φίλε, το τετράχρονο μεγάλωσε κι έγινες εσύ. Πες μας λοιπόν γάτε, τί γίνεται;».

Ε, λοιπόν.. καλά δεν ήσουν και κανάς χαζούλιακας. (λες μέσα σου). Τα περίμενες τα δύσκολα. Ήσουν από αυτούς που επέμεναν στα αμφιθέατρα για το που θα μπεί το κόμμα και που η παράγραφος. «Καμμιά φορά η ταξική πάλη κρίνεται κι από κει». Α, βλέπεις; Ήξερες και την ταξική πάλη.Και τώρα τη νιώθεις στο πετσί σου φίλε μου.

Είναι λίγο δύσκολο να γειώνεσαι στο παρόν. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στην ιστορία. «Καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις», «ταξική πάλη»,»ανταγωνιστικότητα», «ιμπεριαλισμός», φράσεις δύσκολες, να τις πεις και, κυρίως, να τις δεις. Όταν βάζεις κάτω λογαριασμούς ίσως νιώσεις τα τσιμπήματα. Όταν ψάξεις πιο έξω τί γίνεται- εκεί είναι που χάνεσαι. Γενικόλογες κουβέντες, γενικόλογες ελπίδες, «τέχνη» έωλη, τραγούδια ψόφια, μπλογκς, γήπεδα,ένας κόσμος που ξετυλίγεται μπροστά σου και σ’αφήνει άδειο. Κρύβεσαι πίσω από ταμπέλες: «γενιά των 700€», «τριαντάρηδες» και τέτοια. Αυτά όμως είναι μπούρδες έτσι; Ούτε καν παρηγοριά. Είναι κι αυτό το πιτσιρίκι που δείχνει τρισευτυχισμένο..

Ανησυχείς και δεν είναι του τύπου σου. Δουλειά, τρέξιμο, το κεφάλι κάτω, βιαστικές καλημέρες, βιαστικοί καφέδες, τρίλεπτες κουβέντες «καλά;»»καλά». Καμιά συναυλία – με το στανιό, το εισιτήριο είναι ακριβό. Διακοπές καμια βδομάδα – σε κλέβουν εκεί κανονικότατα αλλά ντρέπεσαι. «Εναλλαχτικά μωρέ..» και – νομίζεις -ξεμπερδεύεις.

Γαμος; χα! «Φυγή προς τα εμπρός», σκέφτεσαι κι έχεις τα δίκια σου: οι παλιές σου φίλες μιλάν απολογητικά – «ξέρεις δεν είναι πια έρωτας, είναι αγάπη» – δεν τολμάν να σε κοιτάξουν στα μάτια όταν σου μιλάν αλλά εσύ καταλαβαίνεις, εξάλλου τα πρώτα χαρτζιλίκια από διαζύγια φίλων ήρθαν.

Τα βάζεις κάτω: τί διάολο έκανες λάθος; Τα πτυχία σου τα πήρες, τη δουλειά σου την ξεκίνησες, προσπαθείς να είσαι τυπικός,προσπαθείς να ΜΗΝ είσαι πικρόχολος, προσπαθείς τέλος πάντων να ζήσεις μ’αξιοπρέπεια. Το παζλ δεν βγαίνει όμως. Λείπει ένα κομμάτι. «Ελαττωματικό λοιπόν..».

Ξαναγυρνάς στο αγοράκι. «Δεν φταίω εγώ ακριβώς φίλε.Φταίει το πώς μου τα έμαθαν». Χμ. «Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους» σκέφτεσαι πάλι, και νιώθεις ότι έτσι είναι: τα σχολειά, η οικογένεια, ο στρατός, η παραγωγή όλα σου μαθαίνουν να κάθεσαι φρόνιμος. Τόσο που όταν το δικό σου διάβασμα, οι δικές σου εμπειρίες, η δική σου ζωή σε φέρνουν έξω απ’το παράθυρο αισθάνεσαι ο τρελλός του χωριού.

 Ο «τρελλός» του χωριού των τρελλών ξανασκέφτεσαι -ε, να που σου χρησίμεψε η λογοτεχνία.

Το λοιπόν: σπούδασες, δούλεψες, κουράστηκες. Οι στρατιώτες πήγαν στη μάχη, κέρδισαν τα μετάλλιά τους. Γύρισαν σπίτι και τα πέταξαν. Δεν είναι του στυλ σου ν’ανησυχείς αλλά βλέπεις τον συνομήλικό σου, νέο αστέρα της συνομοταξίας των Ζορρό (από αυτούς που θα μας σώσουν χωρίς εμάς) , να σου «κλείνει το μάτι» -και να σου ζητάει να κλείσεις τα μάτια – και να χαμογελά κάνοντας τα σχέδιά του. «Ιδεολογικοί μηχανισμοί του Κράτους» ξαναλές και τώρα χτυπάς το πληκτρολόγιο με μεγαλύτερη μανία. Γαμώ την καταδίκη μου!

Τί ωραίοι που ήταν οι παλιοί κομμουνιστές! Ρίχναν ένα σύνθημα «εμπρός στον αγώνα» και καθάριζαν. Κορώνα γράμματα ήταν τότε το πράμα. Τώρα εκατό τέτοια συνθήματα να ρίξεις συναντάς -συνήθως -άδεια βλέμματα. Έτσι σ’έμαθαν. «Τους» εμαθαν – διαμαρτύρεσαι. Να ελπίζουν από πάνω, να βρέξει ευτυχία. «Ιδεολογικοί – ε, καλά μας τό’πες το μάθαμε.

Λοιπόν τετράχρονε για να τελειώνουμε: δεν θα μας βάλουν στο χέρι, εντάξει; Καλύτερα χειρότερα δεν μπορώ να σου πω από τώρα. Δεν θα μας βάλουν στο χέρι όμως – αυτό στο υπόσχομαι. Και, δεν ξέρω, αυτό το πιστολάκι που κρατάς μπορεί να το πάρω στα σοβαρά κι εγώ.

The Housemartins – «Bow Down».      

Mother, father, I think that I would rather
Stay at home with you for another year
That buildings so tall and it makes me feel so small
That I might get lost and simply disappear
Evil smiles wont change my mind
Im worried and Im not the worrying kind
Whys that man rubbing his hands
Looking at me writing down his plans?

Today I have been moulding plasticine
And I made a little man who looked just like me
His limbs were so weak and he couldnt move hiw mouth to speak
And I could bend him into any shape I wanted him to be

Evil smiles wont change my mind
Im worried and Im not the worrying kind
Whys that man rubbing his hands
Looking at me writing down his plans?

Those kids with the blazers on
They went in with names on their elbows
Came home with medals on
Spit it out thats the way the story goes

A flying start for the briefcase crew

Oh, you didnt have to teach me like you did
But you did
And you didnt have to beat me like you did
But you did
But you did
You did
You did

 Ιδού λοιπόν ένα – σχετικά – φρέσκο ρεπορτάζ, από ένα χώρο που μολονότι απασχολεί την καθημερινότητα της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας ( εκόντες άκοντες βέβαια αναγκάζεστε ν’ασχολείστε πολλοί από σας με τέτοια θέματα), πολύ μικρό κομμάτι της έχει πραγματική εικόνα περί του τί ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό που συμβαίνει, κατά την ταπεινοτέρα όλων, άποψή μου, είναι ενδειχτικό για την πραγματικότητα πολλών άλλων φαινομένων που συμβαίνουν κι επίσης απασχολούν, σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο την καθημερινότητα όλων μας. Και μάλιστα, απειλούν ενίοτε να μας διαμορφώνουν την καθημερινότητα και από κυβερνητικές θέσεις..   

Οι δικηγόροι λοιπόν είναι ένας κλάδος που μικρή σχέση έχει στην πλειοψηφία του, με την εικόνα που έχει διαμορφωθεί από τις ταινίες της Finos Films , τους «Δικηγόρους του Λος Άντζελες» και το «Μάτλοκ». Στην Ελλάς του 2000 το νά’σαι δικηγόρος – για την ακρίβεια να είσαι νέος δικηγόρος -είναι από τα δυσκολότερα επαγγέλματα: το κεφάλαιο κίνησης που απαιτείται είναι σχετικά μεγάλο, και λίγοι είναι όσοι τολμάν να ανοίξουν δικό τους γραφείο, συνήθως σε συνεργασία με ένα δυο άλλους. Και ανεξαρτήτως των τρέχοντων εξόδων είναι μεγάλο ρίσκο: εγγυάται κανένας ότι πρόκειται να έχεις δουλειά;

Οι περισσότεροι επομένως «επιλέγουν» / αναγκάζονται να γυρεύουν δουλειά σε έτοιμα γραφεία. Κι εδώ είναι η μεγάλη παγίδα: διότι το έτοιμο γραφείο, εκτός και είναι του μπαμπά σου ξερωγώ είναι ένας χώρος που δουλεύεις για το «συνεργάτη»/εργοδότη. Αυτός παίρνει τις δουλειές αυτός μοιράζει την ύλη, άρα αυτός σου καθορίζει τα καθήκοντά σου και βέβαια αυτός σου καθορίζει την αμοιβή σου. Η οποία αμοιβή στην καλύτερη – ή στη συνηθέστερη – περίπτωση  είναι γύρω στα 500€. Βάλε κι ότι το χρόνο πρέπει να μαζέψεις σαν νέος δικηγόρος κάπου € 1500 για τα ταμεία σου, καταλαβαίνετε τί παίζει περίπου: τα πράγματα είναι ζόρικα για την πλειοψηφία και οι «καρχαρίες» -που συνήθως ταυτίζονται και με τους γνωστούς των τηλεοράσεων – κάνουν πάρτη πάνω στα 8ωρα και 10ωρα που είναι κανείς και καμιά κλεισμένος σε γραφείο να βγάζει τα μάτια του πάνω σε κώδικες και νομολογίες. Αλλιώς τα είχες υπολογίσει όταν ήσουν πιτσιρίκι, έπινες καπουτσίνο στο κυλικείο της σχολής και μέτραγες τις παρατάξεις από το κλαμπάκι που θα κάνουν το πάρτυ τους, και είχες όνειρα για αγορεύσεις και καριέρες: φτάνεις να είσαι δικηγόρος πενταετίας και δεν συμπληρώνεις ούτε 10 παραστάσεις σε δικαστήρια το χρόνο…

Πάμε τώρα στο προχτές (18.3). Στη δεδομένη ανωτέρω κατάσταση έρχεται και προστίθεται -όχι μόνο για τους δικηγόρους αλλά για όλους – το ν/σ της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Μαύρα τα πράγματα πλέον για όλους όπως είπαμε , μα ακόμα περισσότερο για τους αδύναμους της υπόθεσης, ήτοι τους νέους και τις γυναίκες. Από την πλευρά της κυβέρνησης τα ψέμματα έχουν τελειώσει, ώρα να τελειώνουν τα ψέμματα κι από την πλευρά των εκπροσώπων των δικηγόρων: συμβολικές και αναντίστοχες κινητοποιήσεις πλέον δεν αρκούν. Δεν μπορεί να πατά κανείς σε δυο βάρκες μονίμως:ή με τα μεγαλογραφεία που έχουν συγκεντρώσει την ύλη και κονομάν ή με την πλειοψηφία που αγωνίζεται να επιβιώσει στο επάγγελμα κατ’αρχήν και στη ζωή του ευρύτερα. Και, ξέρετε, αν υπάρχουν αναλογικά «λίγοι» δικηγόροι τόσο η υπόθεση της δικαιοσύνης συγκεντρώνεται στα χέρια μιας ελίτ: απλά θυμηθείτε το «σκάνδαλο» του εργατολόγου της ΓΣΕΕ που έβγαζε εκατομμύρια με δικαστήρια καρμπόν από εργαζόμενους για διεκδικήσεις που, εδώ που τα λέμε, όφειλε να κάνει κυρίως ως καθ’ύλην αρμόδια η ίδια η ΓΣΕΕ…

Η Γ.Σ. λοιπόν συγκροτείται (μεγάλη υπόθεση καθώς, βάσει των σχετικών κωδίκων, απαιτείται συμμετοχή περίπου 800 δικηγόρων για τη διεξαγωγή της συνέλευσης..) από περίπου 1100 άτομα. Σε άτυπη συνεδρίασή του λίγο πριν την έναρξη ( πηγαδάκι πες) το Δ.Σ. αποφασίζει να κατέβει με πρόταση για δυο 48ωρες αποχές -24.3 και 26.3 και 31.3, 1.4 αντίστοιχα – προκειμένου να εκφραστεί η αντίθεση του χώρου με το ν/σ. Το ύφος, και το στυλ, των εκπροσώπων της πλειοψηφίας του Δ.Σ. -όπου ο Πρόεδρος είναι από το ΣΥΝ, και ακόμα είναι οι παρατάξεις του χώρου του ΠαΣοΚ, της ΝΔ, και ανεξάρτητοι της ίδιας λογικής και από τους 3 ανωτέρω χώρους προερχόμενοι –  ήταν ότι θα «κάνουν περίπατο» στη συνέλευση. Εξάλλου η επιτευχθείσα συναίνεση των «μεγάλων» φαίνεται να είναι εγγύηση για αποτροπή των εκπλήξεων..

Έλα όμως που η πραγματικότητα καμμιά φορά είναι άλλη. Και η πραγματικότητα είναι τέτοια όπως την περιγράφουμε -ως παθόντες – στις πιο πάνω γραμμές όχι όπως την ελπίζει το συνδικαλιστικό κατεστημένο της μεγαλοδικηγορίας: οι πρώτες ομιλίες που ακούγονται και μιλάν για «αποχή διαρκείας», καταγγέλουν τη μεσοβέζικη και «ανεπαρκή» στάση της πλειοψηφίας , μιλούν για την πραγματικότητα των νέων -ειδικότερα -συναδέλφων, χειροκροτούνται από ένα ακροατήριο 1000 ατόμων. Ήδη τρεις παρατάξεις, η Νέα Αγωνιστική Κίνηση Δικηγόρων (ΚΚΕ), Εναλλακτική Παρέμβαση (ανένταχτοι, ΝΑΡ, Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά δικαιώματα κ.α.) και Δικηγορικός Παλμός (που χρεώνεται σε ένα ευρύτερο χώρο του ΠαΣοΚ) διαμορφώνουν πρόταση της «μεοψηφίας» του Δ.Σ. : αποχή διαρκείας, νέα συνέλευση 31.3. -1.4 (η εξ αναβολής), τριήμερη κατάληψη του δικαστικού μεγάρου, αποκλεισμός του δρόμου μπροστά από τα δικαστήρια και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις άλλων φορέων με στόχο την πλήρη ανατροπή του ν/σ. (όχι πάντως της ΓΣΕΕ!).

Οι εκλεγμένοι της πλειοψηφίας επιχειρηματολογούν σε συνθήκες  πλήρους αδιαφορίας απ’το ακροατήριο , και ο Πρόεδρος «πιάνει» το αρνητικό κλίμα: αποφασίζουν – χωρίς να θέσουν στο σώμα την πρόταση – να  γίνουν όσες ομιλίες είναι μέχρι τις 23.00 μ.μ., αποκλείοντας στην ουσία όσο κόσμο θέλει να εκφραστεί, αλλά και προβλέποντας να μην «κουραστούν» και φύγουν χωρίς να ψηφίσουν οι γούνες της ΝΔ που έκαναν την εμφάνισή τους (αν και όσο το σκέφτομαι αυτές δεν είχαν φόβο να φύγουν: ούτως ή άλλως δεν συχνάζουν στα δικαστήρια..). Τελικά η ψηφοφορία είχε ως εξής: 52,3% υπέρ της πρότασης ΣΥΝ -ΝΔ -ΠαΣοΚ (ή αλλιώς της πλειοψηφίας του Δ.Σ. όπως ειδικότερα εκφράζεται) και 47,7% υπέρ της πρότασης ΚΚΕ – εξωκ. αριστεράς – ανεξ. ΠαΣοΚ (ή της εν προκειμένω μειοψηφίας του Δ.Σ.).

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς τζίνι του συνδικαλισμού για να καταλάβει ότι αν ΔΕΝ ήταν μονομπλόκ οι δυνάμεις της ΣΥΝ, της ΝΔ και του ΠαΣοΚ πολύ απλά η πρόταση για 48ωρες ΔΕΝ θα πέρναγε.. Επίσης δεν χρειάζεται και κανά κοφτερό μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των μεγαλογραφείων έχει όρια – τα όρια που διαμορφώνει η πραγματικότητα της εκμετάλλευσης..

Επειδή τώρα ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου θεσσαλονίκης είναι από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κανείς να βγάλει σπουδαία συμπεράσματα: πρώτον γιατί η νίκη τους στις δικηγορικές εκλογές ( σαφώς επιστέγασμα κοπιαστικής δουλειάς ) παρουσιάστηκε ως «αριστερή στροφή» με ευρύτερες προεκτάσεις, από τα πρωτοσέλιδα της «Αυγής». Δεύτερον γιατί αυτή η «αριστερή στροφή» έμεινε μόνο στην εικόνα και όχι στην ουσία: οι «από κάτω» σ’ότι έχει να κάνει με τη Γενική Συνέλευση της 18.3 δεν εκφράστηκαν από τους από πάνω. Και η διαφορά «κάτω» «πάνω» είναι διαφορά -σχεδόν -ταξική. Δεν είμαστε ΟΛΟΙ δικηγόροι. Η ανισοτιμία υπάρχει και σε μας, και πρόκειται για ανισοτιμία που δεν σχετίζεται με την ιδιόρρυθμη φύση του επαγγέλματος: δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες του καθένα έχει να κάνει με τους όρους που εξασκεί κάποιος το επάγγελμα..

ΕΔΩ λοιπόν η «κινηματικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ πήγε περίπατο… Η «σύγκρουση» με την κυβέρνηση, οι αριστερές ρητορείες, τα νέα πρόσωπα κλπ. κλπ. Πρυτάνευσε η «ανάγκη» να φαινόμαστε «πρώτοι» –  ψήνοντάς τα με τους επαγγελματικά μεγαλόσχημους που δε χάνουν και τίποτα με τις 48ωρες, κλείνοντας το μάτι στην κυβέρνηση – που δεν παθαίνει δα και τίποτα με ολιγοήμερες ξεκομμένες μεταξύ τους αποχές – και ελπίζοντας βέβαια ότι δεν βγουν παραέξω, στον τύπο δηλαδή, οι ακροβατισμοί τους. Την πάτησαν βέβαια…    

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν, και μάλιστα σε χώρους προνομιακούς κοινωνικά για το ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας μπορεί να γνωρίζει την πραγματικότητα καλύτερα στο χώρο που ζει κι εργάζεται. Κι ως εκ τούτου ο καθένας μπορεί να συμπεράνει και πόσο αληθινή και επιβεβαιώσιμη στην κοινωνία είναι η εικόνα που δίνουν τα γκάλοπ.

Ας το πεί κάποιος και στην «Ελευθεροτυπία» (που σκίζεται να μας δείξει το μάυρο άσπρο..)

.είμαι ερωτευμένος, περιττο να πω ε?

 (επίσης ελπίζω με το που μπούκαραν στη Σαϊγκόν οι σύντροφοι Βιετκογκ να καθάρισαν τους τύπους που μακελλεύουν το «Purple Haze» από πίσω…)