Για τους δικηγόρους στο Πακιστάν – μια ανέλπιστη δημοκρατική πρωτοπορία

Διαβάζω σήμερα (6.6.2008 ) στο Ριζοσπάστη για τη συνάντηση που είχε η σ. Αλέκα με αντιπροσωπεία των δικηγόρων και των δικαστικών συλλόγων του Πακιστάν. Πρόκειται για αντιπροσωπεία προσκεκλημένη του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά – σεμνά συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία τους – η οποία αφού παρουσίασε την κατάσταση σε εκδήλωση του ΔΣΠειραιά, έκανε και γύρο συναντήσεων με εκπροσώπους των ελληνικών κομμάτων για να ενημερώσει για την κατάσταση στη «σύμμαχό» μας χώρα – ίσως είναι γνωστό ότι παλαίοθεν το Πακιστάν είναι η πιο φιλοαμερικάνικη χώρα της κεντρικής Ασίας με αυξημένο ρόλο στα χρόνια του υπαρκτού ως χώρος εκπαίδευσης κατασκοπευτικών δικτύων ενάντια στην ΕΣΣΔ, ως χώρος εκπαίδευσης των μουτζαχεντίν ενάντια στη ΛΔ Αφγανιστάν, αλλά και ως μπαμπούλας ενάντια στους άτακτους Ινδούς (αν καμμιά φορά οι Ινδοί δηλαδή αταχτούσαν και λοξοκοίταζαν στη Μόσχα). Ρίχ’τε μια ματιά στο ρεπορτάζ του «Ρ»  αν θέλετε.

  Θυμήθηκα λοιπόν ότι είχα βρει ένα κειμενάκι στο web που αναφερόταν στην κατάσταση. Έχει μάλιστα σημασία το γεγονός πως το κείμενο αυτό -όπως και το βλογ αυτό – δημοσιεύτηκε εντός του Πακιστάν, με τις γνωστές συνθήκες που επικρατούν εκεί ( όπως ίσως γνωρίζετε το Πακιστάν κυβερνάται από τον διαβόητο Στρατηγό Μουσάραφ, εδώ και μια δεκαετία περίπου, κάτι που βέβαια δεν πολυκινητοποιεί τους γνωστούς υπερασπιστές της δημοκρατίας σε ΗΠΑ και ΕΕ μια και , εδώ που τα λέμε, το Πακιστάν δεν λέει να κουνηθεί ρούπι από τον καπιταλισμό με το Μουσάραφ από πάνω, άσε που είναι χώρα παράδεισος της εργασίας ανηλίκων και μπορούμε εμείς άφοβα να ψωνίζουμε τα φτηνοΖΑRΑ και φίρμες αθλητικά παπούτσια  -εποχές ακρίβειας που είναι, καταλαβαίνετε…για μας τον ανέχονται). Το κειμενάκι είναι αρκετά ενημερωτικό για την κατάσταση, το υπογράφει ο Bhagat Singh, και στην αυθεντική του μορφή στα αγγλικά το βρίσκετε εδώ .

Λίγα λόγια μόνο περιληπτικά. Από το πραξικόπημα του Μουσάραφ το 1999 και δώθε, το σύνταγμα του Πακιστάν, έχει ανασταλεί δυό φορές κι επίσης έχει υποστεί επανειλημμένες και παράνομες τροποποιήσεις (καταλαβαίνετε σε ποια κατεύθυνση). Σήμερα γίνεται στο Πακιστάν λόγος για συνταγματικό κίνημα – παναπεί κίνημα για την επαναφορά σε ισχύ του καταργημένου Σ. του 1999 -του οποίου αιτήματα είναι:

1.Αποκατάσταση του Συντάγματος που καταργήθηκε το 1999

2. Αποκατάσταση των δικαστικών που παράνομα απομακρύνθηκαν από το Στρατηγό Μουσάραφ

3.Ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, ως ένας από τους πυλώνες του κράτους.

Η 9 Μάρτη του 2007 θεωρείται η ημερομηνία ορόσημο για το κίνημα, καθώς εκείνη τη μέρα ο Μουσάραφ «παραίτησε» τον Ανώτατο Δικαστικό λειτουργό του Πακιστάν Iftikhar Muhammad Chuadhry. Ακολούθησε ο εξαναγκασμός σε παραίτηση στις 3.11.2007 των περισσότερων δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας – δεν μπορώ να ξέρω σε ποιες ελληνικές αρχές αντιστοιχούν τα παραπάνω, αλλά φαντάζομαι θα πρόκειται για τον Πακιστανικό Άρειο Πάγο και το ΣτΕ (για νά’χετε μια ιδέα δηλ.) – και παράλληλα η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση ανάγκης.

Η πολιτική αιτία της κρίσης φαίνεται να ριζώνεται στις εσωτερικές αντιθέσεις της Πακιστανικής άρχουσας τάξης, κατ’αρχήν. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το Μουσάραφ ήταν η απαγόρευση από το Ανώτατο δικαστήριο του Πακιστάν, του οποίου προήδρευε ο Σουάντρυ , να ξεπουληθεί αντί πινακίου φακής που λένε η Pakistan Steel Mills Corporation Limited – η οποία παράγει μηχανήματα βαριάς βιομηχανίας. (Έχει ένα ενδιαφέρον το εξής: η εταιρία αυτή φτιάχτηκε με κοινή επένδυση του Πακιστάνικου κράτους και της ΕΣΣΔ το 1968, όπου οι Σοβιετικοί έβαλαν την τεχνογνωσία κι οι Πακιστανοί τα χέρια. Αποτέλεσε ουσιαστικά την έναρξη της βαριάς βιομηχανίας για την ασιατική αυτή χώρα και θεμελιώθηκε το 1973 με Πρόεδρο το Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο, τον ιδρυτή του Λάϊκού Κόμματος του Πακιστάν, ο οποίος οραματιζόταν ένα σοσιαλισμό με «ισλαμικό» χαρακτήρα και είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση ήδη από το 1961 όταν είχε διαπραγματευτεί μια αντίστοιχη συμφωνία για εξόρυξη πετρελαίου από κοινή σοβιετοπακιστανική εταιρία. Η επιθυμία του για εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση του Πακιστάν, του κόστισε την ανατροπή του από την Προεδρία της χώρας, μέσα από μια σειρά πραξικοπηματικές ενέργειες, δολιοφθορές και «πορτοκαλί» ή ό,τι άλλο χρώμα θέλετε επαναστάσεις και τελικά τη ζωή του, τον Απρίλη του ’79 όταν και εκτελέστηκε δι’απαγχονισμού στο κελί του.) 

Παραπέρα ο Μουσάραφ στριμώχτηκε απο τους δικαστές και σε μια άλλη υπόθεση, αυτή των «400 εξαφανισμένων», όταν και οι συγγενείς προσώπων που απήχθησαν και «χάθηκαν» από υπηρεσίες του αμερικανόθρεφτου καθεστώτος Μουσάραφ έφεραν τις υποθέσεις στη δικαιοσύνη.

  Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Σουάντρυ στις 9.3.2007 οδήγησε χιλιάδες λαού στους δρόμους του Καράτσι, όπου στήθηκαν οδοφράγματα, και ανταλλάχτηκαν πυροβολισμοί, με επίσημα καταμετρημένους 43 νεκρούς -όλοι από την πλευρά των υποστηριχτών του Σουάντρυ, των υποστηριχτών της δημοκρατίας, αν προτιμάτε «ιδεολογικές» έννοιες. Από τότε, ο Μουσάραφ αποκατέστησε μεν το Σουάντρυ αλλά η κόντρα συνεχίζεται μια και άνοιξε απ’ότι φαίνεται ένα ρήγμα στο καθεστώς και η λαϊκή αντίθεση αρχίζει να εκφράζεται με μαζικότερους και πιο αποφασιστικούς όρους.

Οι δικηγόροι/ νομικοί του Πακιστάν φαίνεται αυτή τη στιγμή να βρίσκονται στην αιχμή αυτού του κινήματος καθώς πιέζουν με όρους «δημοκρατικού» κινήματος το καθεστώς Μουσάραφ από τη μια να αποκαταστήσει τις πολιτικές ελευθερίες, κι από την άλλη, ερμηνεύοντας το Σύνταγμα και τους κείμενους νόμους της χώρας να αποτρέψουν τις χειρότερες εξελίξεις για το λαό του Πακιστάν -όπως το ξεπούλημα της βαριάς βιομηχανίας της χώρας. Η αντίθεση σ’αυτό του Μουσάραφ δεν πρέπει να σχετίζεται μόνο με το ότι δικτάρος-είμαι-ό,τι-θέλω-κάνω αλλά μάλλον ακουμπά και στις αμερικάνικες επιδιώξεις στην περιοχή που βολεύονται μ’ένα στρατιωτικό καθεστώς -μπαμπούλα, άσε που όπως είδαμε και με το ξεπούλημα της βιομηχανίας της χώρας, κάνουν και τις μπίζνες τους οι άνθρωποι. Έχουν λοιπόν,οι νομικοί και μαζί τους ο λαός του Πακιστάν, κάθε δίκιο να ζητούν τη συμπαράσταση στον αγώνα τους, και για τον πρόσθετο λόγο ότι η ήττα της πολιτικής του ιμπεριαλισμού σε μια χώρα όπως αυτή , με τους ιστορικούς δεσμούς που έχει με τις ΗΠΑ και τον αυξημένο ρόλο της στην περιοχή θα είναι μια ευνοϊκή εξέλιξη για τους λαούς παγκόσμια.

Τέλος, το γεγονός ότι για την ώρα η πρωτοπορία της υπόθεσης είναι οι νομικοί, φανερώνει νομίζω ότι ο χώρος μπορεί να παίξει ένα ρόλο πιο αποφασιστικό από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων (ανεξάρτητα που όπως ήδη σημείωσα το κίνημα αυτό πατάει μεν στη λαϊκή δυσφορία αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται ότι θα πάει τα πράγματα μέχρι τέλους: είναι δουλειά της εργατικής τάξης αυτό..).

Κάντ’ε κλικ στο http://reddiarypk.wordpress.com  να στείλ’τε την αλληλεγγύη σας στα συντρόφια εκεί  -και υπ’όψη δεν παίρνω την ευθύνη συνολικά για το πολιτικό περιεχόμενο του παραπάνω βλογ έτσι;  

 

Κυβερνητικός συνδικαλισμός: ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠαΣοΚ στην πρώτη γραμμή υλοποίησης του ν. Πετραλιά (για τους Δικηγόρους Θεσσαλονίκης ο λόγος)

Ίσως κάμποσοι να θυμάστε τί είχε γίνει το προηγούμενο διάστημα με τις κινητοποιήσεις των Δικηγόρων στη Θεσσαλονίκη. ( αν δεν θυμάστε εδώ  καθώς και στo tag «δικηγόροι»). Είχαν βαλθεί λυτοί και δεμένοι οι συνδικαλιστές από το χώρο της ΝΔ και του ΠαΣοΚ, με την υψηλή εποπτεία του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης από το χώρο του ΣΥΝ -ΣΥΡΙΖΑ, να χτυπήσουν τις κινητοποιήσεις, να «σπάσουν» αποφάσεις Γ.Σ. κλπ. που εκτίθενται στα προηγούμενα κείμενα. Η διαφωνία τους με όσους αγωνίζονταν εστιάστηκε στη «μορφή». Η πραγματικότητα όμως έχει κοντά ποδάρια, κι ο κυβερνητικός συνδικαλιστής – σαν την πουτάνα που χαίρεται -δεν μπορεί να κρύβεται. Δώσ’τε βάση λοιπόν , όπως τα περιγράφει στην ανακοίνωσή της πάνω κάτω η παράταξη των κομμουνιστών στο Δ.Σ.Θεσσαλονίκης 

Στην έκτακτη συνεδρίασή του την Τρίτη 20 Μάη το Διοικητικό Συμβούλιο του Δ.Σ.Θ. αποφάσισε κατά πλειοψηφία (με εισήγηση του Προέδρου, την οποία υπερψήφισαν η «Δικηγορική Συνεργασία», οι σύμβουλοι της «Δικηγορικής Πρωτοπορίας», της «Μαχόμενης Δικηγορίας», της «Σύγχρονης Δικηγορίας» και οι κ. Γεωργιλάς και Βασιλειάδης ) να εγκρίνει την αναλογιστική μελέτη βιωσιμότητας του υπό ίδρυση Ταμείου Αλληλοβοηθείας Δικηγόρων Θεσσαλονίκης (Τ.Α.ΔΙ.Θ.). Έτσι δρομολογείται η μετατροπή του κλάδου πρόνοιας του Τ.Π.Δ.Θ. ( το οποίο καταργήθηκε από τον αντιασφαλιστικό ν.3655/2008 ) σε Ν.Π.Ι.Δ. αναλαμβάνοντας πλέον το ίδιο να καθορίζει το ύψος των παρεχόμενων εφάπαξ βοηθημάτων για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους του. Πρόκειται για μια ολόπλευρα αρνητική εξέλιξη η οποία τίποτα θετικό δεν εγγυάται για τους Δικηγόρους της Θεσσαλονίκης μια και επί της ουσίας η βιωσιμότητα του υπό ίδρυση φορέα – ήτοι η δυνατότητά του να ανταπεξέρχεται στις έναντι των ασφαλισμένων υποχρεώσεις του – εναποτίθεται στα χέρια «εξειδικευμένων Χρηματοοικονομικών συμβούλων» (Κεφ.8 Σελ. 3 της ανωτέρω Αναλογιστικής Μελέτης). Πρόκειται επίσης για μια επιλογή η οποία υπαγορεύεται από το νέο νόμο ο οποίος προβλέπει ότι (άρθρο 138 παρ.8):
«Οι αυτοτελείς κλάδοι ή Τομείς Πρόνοιας που χορηγούν εφάπαξ βοηθήματα, για τα οποία καταβάλλονται εισφορές μόνο από τους εργαζόμενους, δύνανται να μετατρέπονται σε Ν.Π.Ι.Δ. με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, μετά από αίτηση που υποβάλει προς αυτούς το Διοικητικό Συμβούλιο κάθε Ταμείου.»
Στην ουσία η πολιτική επιλογή που ακολουθήθηκε από την πλειοψηφία του Δ.Σ. κινείται απολύτως εντός των πλαισίων που χαράζουν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠαΣοΚ εν’όψει του ασφαλιστικού: αποδέχεται τη λογική του κεφαλαιοποιητικού συστήματος δημιουργώντας ένα νέο «επαγγελματικό ταμείο» που θα λειτουργεί σε ανταποδοτική βάση, σαφώς με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, έτσι που οι παροχές θα καθορίζονται από το αποτέλεσμα της επένδυσης των εισφορών στον τραπεζικό -χρηματιστηριακό τζόγο, με το σχετικό ρίσκο: ποιός αλήθεια, μετά τις γνωστές την τελευταία δεκαετία, στη χώρα μας και διεθνώς, εξελίξεις με τη ληστεία των αποθεματικών των ταμείων από τους αετονύχηδες των χρηματιστηρίων μπορεί να δηλώσει άγνοια για το πού καταλήγουν τέτοιες επιλογές; Η πλειοψηφία του Δ.Σ. δηαλδή υλοποιεί, στο κομμάτι που της αναλογεί, την επιλογή της κυβέρνησης της Ν.Δ. για δημιουργία μεικτού ασφαλιστικού συστήματος «τριών πυλώνων» αποσκοπώντας στην ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων και την τροφοδότηση του χρηματηστηρίου με νέα κεφάλαια.
Η ίδια η αναλογιστική μελέτη δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: κινείται στη λογική του κεφαλαιοποιητικού συστήματος χρηματοδότησης του νέου «ασφαλιστικού» φορέα απορρίπτοντας το ισχύον διανεμητικό με τη γνωστή κινδυνολογία του αριθμού των ασφαλισμένων που εισφέρουν κι ο οποίος δεν αυξάνεται. Είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο για το Δ.Σ.Θ. των 6.183 ασφαλισμένων -αριθμός που όλοι μας καλά γνωρίζουμε ότι αναμένεται να αυξηθεί; Πέρα από μεθοδολογικές ενστάσεις που μπορεί ο καθένας να προβάλει – όπως για παράδειγμα ότι δέχεται ως προϋπόθεση το άτοπο «ότι για κάθε 1 ενεργό ασφαλισμένο που συνταξιοδοτείται 1 νέος ασφαλισμένος θα έρχεται στο ταμείο» – είναι προφανές ότι πρόκειται για μια μελέτη κατά παραγγελία, κομμένη και ραμμένη για να οδηγήσει τα πράγματα στη συνεργασία στην ιδιωτικοποίηση του Κλάδου Προνοίας και στο χρηματηστηριακό τζόγο. Γνωρίζοντας δε καλά οι συντάκτες της ότι θα βρεθούν ενδεχομένως και κάποιοι που δεν εντυπωσιάζονται από «καθρεφτάκια προς ιθαγενείς» ομολογούν ότι με δεδομένες τις σύγχρονες εξελίξεις οι εκτιμήσεις «θεωρούνται «ως καθαρή εικοτολογία» και κατά συνέπεια τα συμπεράσματα (..) θεωρούνται μη επακριβώς προβλέψιμα».
Μ’άλλα λόγια τίποτα και κανένας ΔΕΝ εγγυάται ότι έστω ο Κλάδος Πρόνοιας που κατ’επιλογή πλέον της πλειοψηφίας του Δ.Σ. μετεξελίσσεται σε επαγγελματικό ταμείο πρόκειται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των Δικηγόρων της Θεσσαλονίκης οι οποίοι ακριβώς με ένα δίμηνο αγώνα διατράνωσαν προς όλες τις κατευθύνσεις την αντίθεσή τους με την κυβερνητική αντιασφαλιστική πολιτική κι οι οποίοι στο σύνολό τους ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ το ξεθεμελίωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας.
Συγκεκριμένα πράγματα λοιπόν: οι ίδιες δυνάμεις που καλούσαν σε κυλιόμενες μονοήμερες ή διήμερες αποχές, οι ίδιες δυνάμεις που από κοινού λειτουργούσαν συκοφαντικά σε βάρος των αγωνιζόμενων συναδέλφων και απεργοσπαστικά σε βάρος των αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης (και σε βάρος κάθε έννοιας δημοκρατικής λειτουργίας του Δικηγορικού Συλλόγου) οι δυνάμεις οι οποίες ΑΠΕΙΧΑΝ τελικά από κάθε ασφαλιστική διεκδίκηση στο όνομα των «ήπιων» τρόπων παρέμβασης, του «ρεαλισμού», του «δικηγόροι είμαστε θα βρούμε τρόπο χωρίς εντάσεις» έρχονται να λειτουργήσουν ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ στην κυβέρνηση και την πολιτική της, υλοποιώντας μέτρα που ο ίδιος ο νόμος προβλέπει, κι αποφασίζοντας κρυφά από την πλειοψηφία των συναδέλφων να ιδρύσουν ένα επαγγελματικό ταμείο που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και με την ευχή να είναι «καταφερτζήδες» οι χρηματιστές που θα διαχειρίζονται τα αποθεματικά του. Αν κάποιοι άλλοι χρηματιστές είναι περισσότερο καταφερτζήδες πολύ απλά ΔΕΝ έχουμε ταμείο…
Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση της ΝΑΚΔ ότι η αντιασφαλιστική πολιτική που προωθείται από Ε.Ε. και κυβερνήσεις ούτε «εύκολος αντίπαλος» είναι, ούτε με αποσπασματικούς αγώνες ανατρέπεται ούτε, προφανώς, μόνο με την εξάντληση των όποιων νομικών δυνατοτήτων υπάρχουν -που ειρήσθω εν παρόδω μόνο σε δευτερεύουσες πλευρές μπορούν να έχουν μια μικρή αποτελεσματικότητα. Η στρατηγική της Ε.Ε. κινείται αποκλειστικά στο δρόμο της ενίσχυσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε κάθε τομέα , και στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης. Στην ανωτέρω λογική κινείται ο ν. Πετραλιά (ν.3655/2008 ) στην ίδια και η ανωτέρω επιλογή της πλειοψηφίας του Δ.Σ. – και για ένα πρόσθετο λόγο ακόμα: από ένα «αβέβαιο» ως προς τις παροχές του επαγγελματικό ταμείο πόσοι άραγε συνάδελφοι δεν θα επιλέξουν την «καθαρή» ιδιωτική ασφάλιση; Αυτονόητη κι εδώ η απάντηση, αυτονόητο επίσης και το μέγεθος των δυσχερειών που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε όλοι και ακόμα περισσότερο οι νέοι συνάδελφοι από εδώ και στο εξής που όχι μόνο οι επαγγελματικές συνθήκες αναμένεται να χειροτερεύουν αλλά ανατρέπονται και τα τελευταία ίχνη κοινωνικής προστασίας στο χώρο καθώς όλα παραδίνονται στις ορέξεις για κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου.
..έτσι που λέτε. Εμείς λέμε να κυνηγήσουμε Γενική Συνέλευση, οπότε θα δούμε -και θα ενημερώσω. Απλά κρατήστε στα παραπάνω το απροκάλυπτο των τύπων: ένα παραθυράκι άφησε ο ν.Πετραλιά για τα ταμεία να αποφασίσουν «εκουσίως» την ιδιωτικοποίηση, κι οι τύποι μπήκαν μέσα σούμπιτοι πλασάροντας μάλιστα και την υπόθεση σαν «τελευταία λύση»,και «colpo grosso» . Ουστ ρεεεεε!

Υ.Γ. τί πλάκα έπαθε το γα%^&*νο το WordPress και δεν ανεβάζω εικόνες να πούμε είναι καθόλου σοβαροί;

 

Έληξε απλά το πρώτο κεφάλαιο (για τους δικηγόρους της Θεσσαλονίκης..)

Η αλήθεια είναι ότι οι κινητοποιήσεις του σιναφιού μου ανάλωσαν μεγάλο μέρος του χρόνου μου ( και μεγάλο μέρος δικό μου δηλαδή), όπως και όλων όσων πάλεψαν όλο αυτό το διάστημα για να ολοκληρωθεί αυτή η φάση του αγώνα. Κι όταν λέμε «πάλεψαν» εννοούμε ενάντια σε θεούς και δαίμονες: από την κυβέρνηση την ίδια μέχρι τους κυβερνητικούς / εργοδοτικούς συνδικαλιστές , δικαστές και Εισαγγελείς, ΜΑΤ και ό,τι γουστάρει ο νους σας. Την Τρίτη, 15.4, που μας πέρασε γράφτηκε η τελευταία σελίδα αυτού του κύκλου, λίγο άδοξα εδώ που τα λέμε, πάντως η αλήθεια είναι πώς ο κύκλος άνοιξε και οι γύροι θα είναι πολλοί.

Λοιπόν, η συμμετοχή στη Γ.Σ. την 15.4 ξεπέρασε τους 2000. Λογαριάστε τί σημαίνει Γ.Σ. συνδικάτου με τέτοιους αριθμούς! Ο περισσότερος κόσμος είχε έρθει για να ψηφίσει αναστολή των κινητοποιήσεων βέβαια και αυτό έκανε (το σχετικό ποσοστό ξεπέρασε το 85%).. Αλλά αυτό σ’αυτή τη φάση έχει τη μικρότερη σημασία, εξάλλου αν συνέβαινε το αντίθετο τώρα θα το γνωρίζατε όλοι πολύ καλά. Αν λοιπόν έχει κάτι σημασία είναι το παρασκήνιο – που κι αυτή τη φορά είναι πλούσιο και διδαχτικό για όποιον έχει μάτια και βλέπει..

Και αυτή τη φορά η πλειοψηφία κατέβασε ενιαία πρόταση για αναστολή των πάντων – και ούτε μυρωδιά για νέα Γ.Σ. Υπήρχε επίσης και η πρόταση της Εναλλαχτικής για αναστολή μέχρι 14.5. Η δική μου η γνώμη ήταν υπέρ της τρίτης πρότασης: εναλλαχτικές μορφές κινητοποιήσεων (αποκλεισμοί δρόμων, αποκλεισμός των γραφείων του Ταμείου Προνοίας, συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ΠΑΜΕ, και νέα Γ.Σ. την 12/13.5). Η τρίτη πρόταση ήταν ικανή, από τη μία να δώσει μια ανάσα σ’ένα κόσμο που δεν έκανε μια παράσταση για ένα μήνα περίπου (καλά, υπήρξαν και πολλοί που με κάθε μέσο «έσπαγαν» την αποχή κι όχι μόνο αξιοποιώντας το διάτρητο πλαίσιο αδειών: πήγαιναν π.χ. κι έκαναν συμβόλαια σε γειτονικούς νομούς!), από την άλλη να κρατήσει ζεστό ένα κόσμο που κινητοποιήθηκε – τον ίδιο κόσμο εδώ που τα λέμε –  εν ‘όψει του Μάη -Ιούνη που αναμένονται νέοι γύροι κινητοποιήσεων ευρύτερα ( με το ν/σ για τα εργασιακά..).

Είναι λίγο κουραστικό να εξιστορείς καρμπόν καταστάσεις – ενδεχομένως και να διαβάζεις καρμπόν καταστάσεις -αλλά η πραχτική των «αριστερών» που «διοικούν» ( υπό την υψηλή δεξιά εποπτεία ΝΔ -ΠαΣοΚ) το Σύλλογο λίγο απέχει τελικά από τα «αποφασίζομεν και διατάσσωμεν» του Παπαδόπουλου, μέρες πού’ ναι κιόλας..

Φανταστείτε τη σκηνή: ένας αχανής (Βελλίδειο) χώρος με 2000 άτομα από κάτω, ένα 5μελές Προεδρείο Συνέλευσης σε κοινή θέα, αγορεύσεις από μικροφώνου (κομπλαρισμένες, η αλήθεια είναι, αρκετές κι όχι εντελώς αδικαιολόγητα για να είμαστε δίκαιοι) οι γνωστοί εγκάθετοι («τί έγινε μιλάει η Παπαρήγα;», «τί αποφάσισε η ΚΟΒα;») κι από την άλλη οι σεβάσμιοι γέροντες του ΣΥΡΙΖΑ -οι νεότεροι αισθάνθηκαν πως είναι ήδη χρεοκωπημένοι και δεν τόλμησαν να πλησιάσουν το βήμα – να καλούν σε αναστολή της αποχής, μια και «οι νεότεροι συνάδελφοι δεν έχουν και κανένα κόστος εφ’όσον ζουν με τους γονείς τους οι περισσότεροι»! Τ’ακούτε ρε;;; Αυτό είναι το κόμμα που σκίζεται για τη «γενιά των 700 ευρώ»!! Είναι όπως σας τα λέω, ούτε κεραία δεν πείραξα απ’τα λεγόμενα της κυρίας -και βέβαια καταλαβαίνει κανείς γιατί έστειλαν μια 65 χρονη να τα πει: ούτε αντεγαμήσου δεν σού’ρχεται να πεις ( αλλιώς σ’έχουν διαπαιδαγωγήσει , «δογματικά», «σταλινικά» κι έτσι…).

Τέλος, αφού τελειώνουν οι 10 αγορεύσεις -διότι τόσες αποφάσισε ο «αγωνιστής Πρόεδρος» ότι θα γίνουν -, και ναι, » αγορεύσεις» ήταν οι περισσότερες, συμβαίνει το κορυφαίο: πιάνει ο Πρ. το μικρόφωνο λέει ένα «δύο είναι οι προτάσεις, αναστολή ή συνέχιση, πάτε να ψηφίσετε» και μένουν όλοι μαλάκες. Όλοι εκτός απ’όσους είχαν έρθει να ψηφίσουν υπέρ της αναστολής έτσι κι αλλιώς, και όσους ήταν στους διαδρόμους και είχαν ήδη αρχίσει να ψηφίζουν.  Μέχρι να σκεφτείς αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις πολιτικά με το να πετάξεις καρέκλες ή όχι το -νέο -πραξικόπημα είχε ήδη μπει σε εφαρμογή. Τα πρόβατα ρίχναν μαζικά αναστολή και σε δευτερόλεπτα η αίθουσα είχε αδειάσει..

Πολλά ακόμα μπορεί να πεί κανείς. Και για τη λάσπη που χύθηκε για όσους αγωνίστηκαν, και για την αλητεία ορισμένων καραγκιόζηδων που πληρώνονται κανά τρακοσάρι το μήνα και παπαγάλιζαν ό,τι λάχαινε μη και θυμώσει ο αφεντικός, και για ψέμματα ότι λέει ασκούσαμε τρομοκρατία σε κόσμο να ψηφίζει αποχή (μία λέει έβαλε τα κλάμματα από την πίεση!!). Μέχρι και κάτι παραλίες ήρθαν και ζητούσαν το λόγο – άλλα λαμόγια αυτοί! -γιατί λέει δεν ψήφιζα αποχή μέχρι 14.5. Ωραία παλικάρια, όταν είχαμε κατάληψη και μας έσπρωχναν τα ΜΑΤ πίναν φραπεδάκι πρωινό στους γύρω δρόμους και δεν ζυγώνανε γιατί είχε κάμερες.. Καλοί μαλάκες –  στις βουλευτικές ΣΥΡΙΖΑ το ρίχνουν.

Η ουσία πιστεύω είναι αλλού: οι κινητοποιήσεις αυτές έδειξαν ότι και στους επιστημονικούς χώρους η αντιλαϊκή πολιτική βιώνεται έντονα με θύματα τους πιο αδύνατους, παναπεί τους νέους αλλά και όσους επαγγελματίες είναι μικρού και μεσαίου εισοδήματος. Που είναι πολλοί. Όλοι αυτοί εκφράστηκαν αγωνιστικά τόσο με τη συμμετοχή τους, ύστερα από 15 χρόνια σε μια μαζική διαδικασία, όσο και με τις αποφάσεις που πήραν. Το «αγωνιστικό δυναμικό» βέβαια καταναλώθηκε εκεί. Η συμμετοχή δεν ήταν στο ύψος όλων όσων ψήφισαν ούτε στην απαιτητικότητα των μορφών που επιλέχτηκαν. Αυτό σημαίνει περισσότερη και καλύτερη δουλειά από όλους όσοι ενδιαφέρονται να αλλάξουν τα πράγματα και στους επιστημονικούς χώρους και στην κοινωνία ευρύτερα. Επίσης σημαίνει , σύντροφοι φίλοι κι εχθροί ότι έχουμε δίκιο. Το ΚΚΕ έχει δίκιο.

Έχει δίκιο όταν λέει ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις μόνο επιδεινώνουν την κατάσταση και αγγίζουν πλέον όλο και περισσότερους χώρους. Έχει δίκιο όταν λέει πως το Μάαστριχτ δεν είναι κάτι τυχαίο αλλά συνειδητή επιλογή που εκφράζεται επίσης συνειδητά όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και «τα ψέμματα τελειώνουν». Έχει δίκιο όταν λέει πως ο βασικός εχθρός είναι οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κι έχει δίκιο όταν λέει ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οπορτουνισμός, είναι δύναμη ΑΠΕΝΑΝΤΙ στο κίνημα. Το όποιο κίνημα, με τις όποιες αδυναμίες που όμως στοχεύει στην καρδιά της ακολουθούμενης πολιτικής.

Αυτά. Έχουμε δίκιο, συνεχίζουμε και μέχρι να βρεθούνε από κάτω θά’μας βρίσκουν μπροστά τους.

(…Κυρκομπανιάδες γαμώ τα σπίτια τους!)