Η ζούγκλα του Αμαζονίου, ο Α.Καρκαγιάννης, αρκούδες, φίδια με μούσι κι ο δράκος με το μουστάκι..

 

..πάντως, δεν λέω ότι είναι κι έυκολο

«Καθημερινή».

Την αγόρασα σήμερα για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς: στο εξώφυλλο υπάρχει ένα άρθρο σχετικά με την εξέλιξη του φορολογικού συστήματος των τεκμηρίων διαβίωσης από τα χρόνια του Παπάγου μέχρι σήμερα. Η ιδιοτέλεια έγκειται στο ότι σκέφτηκα πως ίσως να αναφέρονται οι αποφάσεις του ΣτΕ (μήπως και του ΑΠ;) που έβγαλαν τις σχετικές διατάξεις αντισυνταγματικές, οπότε (χο χο η πονηρή αλεπού) ίσως να άνοιγε καμιά δουλειά με προσφυγές κλπ. Αλλά τί τα θέτε, η ιδιοτέλεια δε φτουράει (στη συγκεκριμένη περίπτωση τουλάχιστον..). Πρώτον γιατί το άρθρο της καλής και έγκυρης εφημερίδας (ω! με τί ηδονή κάποτε έγραφε για τις εκτελέσεις των «κομμουνιστοσυμμοριτών» το ’47 -’49, μας τα ξανάβγαζε μάλιστα στη στήλη ‘πριν πενήντα χρόνια» για να τα εμπεδώσουμε) δεν με φώτισε καθόλου, και δεύτερον γιατί έπεσα σ’ένα κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ο άρθρο του κ. Καρκαγιάννη στην δεύτερη σελίδα με τον απίστευτο τίτλο «Ψάχνοντας για το σοσιαλισμό στη ζούγκλα του Αμαζονίου» που μ’ανάγκασε να πάρω πίσω την απόφασή μου να ελαττώσω το κάπνισμα. (  βέβαια ως απόφαση δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο εδώ που τα λέμε ).. 

Ο Α.Κ. διάβασε λέει στο Βήμα της προηγούμενης Κυριακής ( κάποιες προηγούμενες Κυριακές λεγόταν «Ελεύθερον Βήμα» και υμνούσε την ειρηνοποιό Βέρμαχτ..) τις «ιδεολογικοπολιτικές και θεωρητικές επεξεργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ που θα τεθούν στο 18ο Συνέδριο του τον Φεβρουάριο του 2009», και τέλος πάντων κινητοποιήθηκε να μας διαφωτίσει. Με μια μικρή λεπτομέρεια που μας την ομολογεί σκανδαλιάρικα, σαν τη γηραιά κυρία που κλέβει τη θέση της Φιλιππινέζας στα ταμεία του σούπερ μάρκετ: «Να διευκρινήσω ότι πρόκειται για περίληψη και αναφορές σε κείμενο πενήντα σελίδων».  Κι εγώ να διευκρινήσω πώς – ..όπως και η εμπειρία του βλογιν’ αποδεικνύει -για ορισμένους και δυό λέξεις είναι αρκετές για να πούν τα δικά τους.

Τέλος πάντων, η γραμμή του άρθρου είναι ότι για το ΚΚΕ φταίει πως πέθανε ο Στάλιν ξερωγω κι όλα πήγαιναν μια χαρά όσο ζούσε αλλά όταν ετελέυτησε την πατήσαμε. Μπάι δε γουέι μας λέει ότι ο Στάλιν ως φυσιογνωμία όπως και η εποχή του «εξακολουθούν να προκαλούν (..) ρομαντική έλξη». Άρα, δεν καταλογίζει στους συντάχτες του κειμένου που ΔΕΝ διάβασε κάποια ανθρωποβόρα σταλινικιά διάθεση, απλά ένα ρομαντισμό δικηολογημένο μια και «συχνά αισθανόμαστε νοσταλγία για παρωχημένες μορφές ζωής και σκέψεις» .Με «εφηβικό ενθουσιασμό» λοιπόν, οι τύποι εκεί στο ΚΚΕ βγάλαν μια «επεξεργασία» όπου: «η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού με γραφειοκρατικά προκατασκευασμένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης (…) απλοποιούνται και ευτελίζονται σε μια σειρά κρατικών και κομματικών αποφάσεων». Επίσης σ’αυτές τις μορφές εντάσσεται και η «παντελής κατάργηση της «αστικής δημοκρατίας», αυτής της δημοκρατίας των πολιτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, εσαεί κατάκτηση και το «ένα το κρατούμενο» για κάθε μελλοντικό επαναστατικό ή μη μετασχηματισμό». Ακόμα ότι η αναγκαστική κολλεκτιβοποίηση κατέστρεψε ολοσχερώς κι ανεπανόρθωτα όλους τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών που «διακλαδίζονται γύρω από την αγορά» – ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί πως διακλαδίζονταν επίσης γύρω από την μαύρη αγορά, αλλά κι εδώ μας προλαβαίνει μια και η αγορά καταπιεζόταν κι αστυνομευόταν και τόσο περισσότερο καταπιέζονταν οι συνειδήσεις των ανθρώπων.

Και καταλήγει βουρκωμένος:»Και ο σοσιαλισμός; Τί γίνεται με το σοσιαλισμό;Ήταν ένα όνειρο που εξανεμίστηκε;»

Καταλαβαίνετε τη σύγχυσή μου, εξ ου και τ’απανωτά τσιγάρα.. Εξανεμίστηκε ο σοσιαλισμός; Πάει πέθανε; Να κάνω κανά επιχειρηματικό δάνειο -δυο σελίδες μετά υπάρχει ολοσέλιδη καταχώριση – να βρω την υγειά μου; Μα θα μου τα φάνε με τα τεκμήρια.. Να ψηφίσω την κ. Διαμαντοπούλου (σελ. 9) για να μην ξαναχάσει το ΠαΣοΚ που «δεν αντέχει άλλη ήττα;» Να περιμένω να βγει ο Ομπάμα (σελ. 12) για να ξαναρχίσω να ελπίζω;

Χωρίς πλάκα το πρόβλημα δεν είναι τί πιστεύει ο Καρκαγιάννης.Είπαμε και πιο πάνω: ορισμένοι νομίζουν ότι σοσιαλισμός σημαίνει κάτι σαν «Χαμένος Παράδεισος», μια περιπέτεια για ευαίσθητες ψυχές που συνήθως ζουν ευαίσθητα σε προάστεια με βίλες, αμάξια, επιχειρηματικά δάνεια -ό,τι φαίνεται να ενδιαφέρει το κοινό της Καθημερινής. Μόνο σαν την προσπάθεια του πεινασμένου να χορτάσει δεν το βλέπουν. Θέση στο σύστημα των σχέσεων παραγωγής το λένε, κάτι η πορεία ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, κάτι τα νέα τζάκια του ’80 του Παπατζή, κάτι η ηθική υπεροχή των κομμουνιστών όλα αυτά τα χρόνια, βάλαν την λέξη αυτή σε πολλά σαλόνια. Δεν είναι της ώρας, είναι κάτι υπαρκτό ( όπως κι ο «υπαρκτός» που ήταν επίσης υπαρκτός κι αυτό είναι το πρόβλημά τους εκεί στις Καθημερινές..) ως φαινόμενο, αλλά ψευδεπίγραφο. Εμείς λέμε σοσιαλισμό κι εννοούμε αγγούρια, αυτοί λένε σοσιαλισμό κι εννοούν πατάτες.    

Το πρόβλημα είναι ο χοντροκομμένος τρόπος που σου την πέφτουν: δεν το διάβασα ,αλλά λέει αυτά. Και καλά, ο ευαίσθητος που προείπαμε χαμπάρι δεν θα πάρει ούτε για τη λειτουργία του νόμου της αξίας στο σοσιαλισμό, ούτε για τη διατήρηση της ταξικής πάλης με νέες μορφές στη διχτατορία του προλεταριάτου , ούτε και καταλαβαίνει για ατομική ελευθερία κάτι άλλο απ’την ελευθερία του να κονομήσει περισσότερα από τον άλλο. Όποιος όμως νοιάζεται λίγο; Αυτός λέω που τ’αφεντικό του πήρε επιχειρηματικό δάνειο, το έβγαλε στας Ελβετίας, μπήκε χάρη στη δικαιοσύνη του Κράτους Δικαίου μας στη διευθέτηση του άρθρου 44 του ν.1892/’90 και τώρα του χρωστάνε μισθούς κι επιδόματα δυο τριών χρόνων που επειδής είναι μικρός δανειστής διαγράφονται; 

Ο χαμένος της ελευθερίας της αγοράς λέω τί γίνεται;

Αν ακούσει τον ΑΚ, σιγά μην ασχοληθεί.Οι θέσεις του ΚΚΕ είναι ρομαντικά ονειροπολήματα, και «σκοτεινές ιστορίες» μιας υπόθεσης που το παράμικρό πρόβλημα δεν έλυσε σε κανένα. Εγώ λέω ότι είναι λάθος αυτό βέβαια, αλλά έστω ότι τα πράγματα είναι έτσι: σε όλους αυτούς, τα εκατομμύρια που λένε στις δημοσκοπήσεις » όλοι ίδιοι είναι» , «κάτι μας είπατε για τη διαφθορά», «τα πράγματα πρόκειται να χειροτερεύσουν» και τέτοια τί προτείνει η Καθημερινή; Αν όχι σοσιαλισμό τότε τι;

Τυρί. Στην τελική ξέρετε τί με τρελλαίνει χειρότερα; Ότι οι τύποι προκαταβάλλουν τις καλές προθέσεις οποιουδήποτε. Μ’αυτές τις παπαριές που γράφουν οι έγκυροι και έγκριτοι άλλος, καμμένος από την καθημερινότητα  των δημοσιονομικών προσαρμογών, των τρυπων του προϋπολογισμού, της διεθνής κρίσης (..του καπιταλισμού για να λέμε τα σύκα σύκα) θα σου γυρνάει την πλάτη όταν του μιλάς για το όνειρο του σοσιαλισμού ( ε ναι, κάποιοι την ψάχνουνε όπως ξέρετε καλά κυρ -Αντώνη) κι άλλος θα βγάζει αφρούς για το Στάλιν, θα φωνάζει ζήτω και μπράβο, θα παρατάει το μαρξισμό στη γωνία για να «αμυνθεί» καλύτερα. Το κλίμα για την πολύ σοβαρή, για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, συζήτηση που θέλει ν’ανοίξει το ΚΚΕ θέλουν να στήσουν, ακριβώς όπως τους βολεύει για να μείνουμε όλοι – είτε έτσι θέλουμε το σοσιαλισμό είτε απλά δεν αντέχουμε στον καπιταλισμό – στο βάλτο.

Δεν ξέρω.. Μεγάλα παιδιά είστε εσείς ξέρετε τί θα κάνετε. Η πάρτη μου απλά αραδιάζει λέξεις μπας και χαλαρώσει λιγάκι..