Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στα πλαίσια του αφιερώματος στο ΔΣΕ, στις 2.2.1997 (το βρήκα εδώ ). Νομίζω αν το διαβάσει κανείς μπορεί ν’αντιληφτεί, καλύτερα ίσως, τί δεν θέλησε να δείξει στην ταινία του ο Βούλγαρης: ότι ηττημένος του εμφυλίου δεν ήταν μόνο ο ΔΣΕ ή το ΚΚΕ, αλλά στο σύνολό του ο ελληνικός λαός.Και, κυρίως, ότι νικητής είναι η αστική τάξη. Η πλουτοκρατία – καθαρές , πεντακάθαρες λέξεις και έννοιες. Που και σήμερα κυβερνά, που και σήμερα απεύχεται νέους ΔΣΕ. (υπογραμμίσεις δικές μου)
Η ιστορία ενός ποιήματος
Μια συγκινητική επιστολή ενός αναγνώστη μας
«Αγαπητοί σύντροφοι του «Ρ»,
Το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, με βρήκε όμηρο στο χιτλερικό στρατόπεδο πολιτικών κρατουμένων του Βραδεμβούργου, απ’ όπου με απελευθέρωσαν τα σοβιετικά στρατεύματα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1945, βρήκα τον πατέρα μου κρατούμενο από το μεταπολεμικό κράτος, ως αντιστασιακό. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και η ζωή πολύ σκληρή.
Το 1948 ήρθε η σειρά μου να υπηρετήσω τη στρατιωτική θητεία και με κάλεσαν στρατιώτη. Με ενέργειες του τότε δημάρχου Φιλιατρών Μεσσηνίας, με τον οποίο είμαστε γείτονες και με αγαπούσε σαν παιδί του, γλίτωσα τη Μακρόνησο και μετά τη βασική εκπαίδευση στην Καλαμάτα, βρέθηκα στο Γράμμο, στην πρώτη γραμμή, απέναντι από τις δυνάμεις του ΔΣΕ.
Εκεί, το καλοκαίρι του 1949, σ’ ένα πολυβολείο βρήκα ορισμένες προκηρύξεις του ΔΣΕ και ανάμεσά τους ένα ποίημα, αφιερωμένο στην επίσκεψη του Γάλλου ποιητή, Πολ Ελιάρ, στο Γράμμο. Όταν το διάβασα, κρυφά από τους άλλους στρατιώτες της μονάδας μου, συγκλονίστηκα τόσο πολύ, που κατάλαβα ότι πρέπει να το διασώσω. Να το φυλάξω, όμως, γραμμένο ήταν πολύ επικίνδυνο. Έπρεπε να το μάθω απ’ έξω και να το κρατήσω στη μνήμη μου. Και αυτό έκανα. Από τότε, ποτέ δεν το ξέχασα… Πενήντα περίπου χρόνια πέρασαν και μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό μου. Και νομίζω, ότι με αφορμή το αφιέρωμα του «Ρ» το ποίημα αυτό πρέπει να διασωθεί πλέον και γραπτά και να βρει μια θέση σ’ αυτό. Γι’ αυτό και σας το αποστέλλω.
Απόστολος ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φιλιατρά Μεσσηνίας
Υ.Γ. Πολύ θα ήθελα, έστω και πενήντα χρόνια μετά, να γνωρίσω τον ποιητή, μαχητή ή μαχήτρια του ΔΣΕ, που εμπνεύστηκε κι έγραψε το υπέροχο αυτό ποίημα».
Ο Πωλ Ελυάρ στο Γράμμο
Ο Γράμμος μας σύντροφε
ορθώνεται να σε φιλήσει στο μέτωπο.
Είναι ο δικός σου πανανθρώπινος Όλυμπος
των θνητών που νίκησαν το θάνατο
με το Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα.
Σήμερα οι κορυφές του ψήλωσαν
κι αστράφτουν πιο τρομερά
για τους δήμιους της ελπίδας.
Ένας αγέρας λευτεριάς κι περηφάνιας
φουσκώνει τα στήθη μας
από τις ψηλές κορφές του κόσμου
από την αδάμαστη θάλασσα εκατομμυρίων συντρόφων μας.
Ο Πωλ Ελυάρ στο Γράμμο.
Σήμερα γι’ αυτόν θα μιλήσουμε στη συνέλευσή μας.
Τι να χαρίσουμε σύντροφοι
ενθύμιο του πιστού μας συντρόφου;
Μια αδελφούλα μας
τρεις φορές λαβωμένη από το μίσος του Τρούμαν
ας του βάλει στο στήθος μετάλλιο τιμής
το κόκκινο τούτο αγριόκρινο
που άνθισε στο άπαρτο Κάμενικ.
Για να μη ντρέπεται ο σύντροφος Ελυάρ
και οι τίμιοι άνθρωποι όλου του κόσμου.
Για να κοιτάζουν τον ήλιο
που νικάει κι ανατέλλει.
1 Νοεμβρίου, 2009 at 10:06 μμ
Εξαιρετικό το link… όσο για την ταινία… εφόσον την παίνεψαν τόσο τα αστικά ΜΜΕ κάτι έπρεπε να «μυρίζει».
Υ.Γ. Άραγε βρέθηκε ο πραγματικός συγγραφέας του ποιήματος;
1 Νοεμβρίου, 2009 at 10:45 μμ
Γειά χαρά φίλε..
ποιος ξέρει?
(αν ξέρει κάποιος ας μας πει βέβαια..)
1 Νοεμβρίου, 2009 at 10:30 μμ
[…] Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο “Ριζοσπάστη” στα πλαίσια του αφιερώματος στο ΔΣΕ, στις 2.2.1997 (το βρήκα εδώ ). Νομίζω αν το διαβάσει κανείς μπορεί ν’αντιληφτεί, καλύτερα ίσως, τί δεν θέλησε να δείξει στην ταινία του ο Βούλγαρης: ότι ηττημένος του εμφυλίου δεν ήταν μόνο ο ΔΣΕ ή το ΚΚΕ, αλλά στο σύνολό του ο ελληνικός λαός.Και, […] [Διαβάστε το υπόλοιπο του άρθρου στο blog του (59 λέξεις)] […]
2 Νοεμβρίου, 2009 at 3:48 πμ
θα γράψω αυτές τις μέρες για την ταινεία. Δεν μου άρεσε ούτε εμένα.
3 Νοεμβρίου, 2009 at 5:37 μμ
Ξάδερφε, εγώ είμαι από την άλλη μεριά, τόσα και τόσα χρόνια πέρασαν, πότε δεν έμαθα ο Δοξασμένος και ηττημένος Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας [προσοχή όχι ο ΕΛΑΣ ή αν θέλεις και για τον ΕΛΑΣ, πέσμου μία σοβαρή μάχη κατά των κατακτητών – Γερμανών Ιταλών και Βουλγάρων χωρίς την συμμετοχή των Άγγλων – ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ. ΑΠΑΓΩΓΗ ΚΡΑΪΠΕΡ (κρήτη), ή τις δύο Γέφυρες στον ΕΒΡΟ] ποιόν επιτέλους πολεμούσαν από το 1946 έως το 1949; [ τους Άγγλους ή Αμερικάνους ] σκότωσαν κανέναν από αυτούς; {πρόσφατα η ΑΛΕΚΑ ΜΑΣ αγόρασε το χωράφι στην Φλώρινα που είναι τα κόκαλα των 850 του Δημοκρατικού Στρατού}ή μήπως τις φιλοδοξίες του Ζαχαριάδη – που το κατηγόρησαν οι ίδιοι πράκτορα των Εγγλέζων, και των εξόρισαν στο ΣΟΥΡΓΟΥΤ και άφησε τα κόκαλά του – ή τις ανδραγαθίες του ΜΑΡΚΟΥ, που οι ίδιοι των βγάλανε τρελό -.
Άντε δεν θέλω να τα θυμάμαι, αν επιμένεις να σου στείλω ντοκουμέντα, μπας και ξεστραβωθείς.
νικ
3 Νοεμβρίου, 2009 at 6:41 μμ
ποιος νικ? ο νικ δε γκρηκ?
Δεν τον έλεγαν Κραϊπερ φίλε.Κράιπε τον έλεγαν.
Πάντως αφού είσαι τόσο ελληνάρα κι έτσι, μάθε και καμιά ορθογραφία.
στείλε μου και κανά ντοκουμέντο να ξεστραβωθώ, ελεύθερα…
4 Νοεμβρίου, 2009 at 8:12 μμ
Σκεψου μωρη κουφαλα nik ,τοσα χρονια φυλακες -βασανηστηρια-εξωριες-αποσπασματα,κ παλι ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙΣ…..Να υποθεσω οτι το προγονο σου γερμανοτσολια κ μετεπειτα συνεργατη των Αγγλων,τον ειχε επισκευτει η ΟΠΛΑ?
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ,κ ονειρα φριχτα,μαλακα.
14 Ιανουαρίου, 2010 at 4:17 μμ
φοβερό ποστ, R5
25 Ιανουαρίου, 2010 at 12:07 πμ
Hi there, I think that your forum’s name maybe be wrong spelled in spanish. There is a spanish revolutionary song called: «El Quinto regimiento» http://www.youtube.com/watch?v=-fzBdOSDsD4
Even in spanish «Regimiento Quinto» sounds a bit strange.
Just an advice, keep on this good job I’ve seen (so sad I can’t understand nothig)
Revolutionary greetings,
a spanish mate
25 Ιανουαρίου, 2010 at 10:24 πμ
Escudero,
you’re 100% right. It’s mispelled. I wanted to name the blog after thw communist column in the Spanish civil War, but my spanish is something les than poor 🙂
I found out about it only after I had posted my first texts, and then I thought it was no use changing it.
I know about the song – actually i’ve uploaded it some months ago.
I’d be happy if you kept coming back – thiw blog is largely devoted on the spanish civil war etc. and having some spanish reviewing it would be useful. I could translate a summary or two of the texts if you’d care to post your opinion!
Salut!
25 Ιανουαρίου, 2010 at 3:51 μμ
εκανες τιποτα με τα βιβλια του Λιστερ?
25 Ιανουαρίου, 2010 at 4:14 μμ
I would be very happy if I could help you. But I’m not a History student. Spanish civil war is something all Spanish has in their hearht (even if they are youg, as me).
I’ll do everything I can if you decide to send me something.
I just came here because a greek anarchists sent me a photo from your blog.
Greets!
14 Ιουνίου, 2010 at 1:48 πμ
ρε σύντροφε,θα έρθω να συμφωνήσω. Εμένα αυτό που μου ξένισε ήταν το ότι μερικούς μήνες μετά και πριν ακόμα στεγνώσει η μελάνι από τα πολεμικά άρθρα στην ψυχή βαθιά, έρχεται αυτό το άρθρο http://antigeitonies.blogspot.com/2010/04/blog-post_9583.html , που κάνει τα κόκκαλα των ανταρτών να τρίζουν… Σχολίασε αν θες