A night in the town (οf Kaliningrad)

«κάνεις τίποτα απόψε; δουλεύει ο Π. εγώ θα κατέβω να τον δω, περνα για καμιά μπύρα αν δεν έχεις κανονίσει». 10.30′ το μηνυματάκι, αραγμένος εγώ αλλά δεν χρειάζομαι και πολλά πολλά για να πάρω τους δρόμους. Εξάλλου ο φίλος ο Π. είναι από τους ελάχιστους σ’αυτή την αυτοπαραμυθιαζόμενη πόλη που μπορεί να συνδυάσει Smiths,με Bowie, με Ramones, με St. Etienne, Eyeless in Gaza και Beirut. Εγγύηση ότι δεν θα ταλαιπωρήσουν την ψυχολογία μας οι /τα έντεχνα.

Σκάω στο μαγαζί 12 παρά (σαν τον Καρρά) και βρίσκω μαζωμένο όλο τον καλό τον κόσμο: ένα δυνατό παρεάκι , συμμαθητές του φίλου που μού στειλε το μήνυμα. Έχουμε γυρίσει κάποιες φορές και γνωριζόμαστε καλούτσικα. ( οι Field Mice στο soundtrack).Μετά τις χαιρετούρες και τα σχετικά – «πότε απολύθηκες», «πως παν οι δουλειές – αθώωσες κανά έμπορο;» , «βρήκα δουλειά σε μια τεχνική, γύρω στο χιλιάρικο, αλλά τα ωράρια είναι 7 με 7 στο χαλαρό», ξαναπιάνουν τη συζήτηση που διακόπηκε αμά τη αφίξει μου: τα γκάλοπ που δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ ποσοστάρες. Και, το λαιτ μοτίφ «το ΚΚΕ έτσι και το ΚΚΕ γιουβέτσι».

Είπαμε cool τα παλικάρια,αλλά τα ελαττωματάκια τους τα έχουν: διότι εκτός από ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ – στις βουλευτικές γιατί στις τοπικές τό ριξαν σε μας, ένεκα οι φιλίες, υποψηφιότητες κι έτσι -είναι και οπαδοί του Άρεως (που τον λένε και οι παλιοί). Βαριόμουν λίγο τις ζυμώσεις εκείνη τη μέρα, αλλά οι ζυμώσεις  – όπως οι ιώσεις – , σου προκύπτουν ενίοτε χωρίς εσύ να κάνεις το παραμικρό.

Έχει τη ρέντα του ο φίλος» Κοίταξε να δεις, ο Τσίπρας για πρόεδρος σημαίνει ότι οι δεξιοι στο ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν πούλο, και προχωράμε στην κοινωνία με χίλια» . Στα ηχεία οι Smiths στο μεταξύ, θυμάμαι μια κουβεντούλα που είχαμε στο ίδιο μέρος πριν κάτι μήνες για το αν ο Morissey ήταν λίγο ή πολύ gay και πόσο μπροστά στο ζήτημα ήταν οι Happy Mondays – those were the days φίλε μου! «Κάτσε ρε, προχωράτε για που;». «Για το σοσιαλισμό, μου λέει. Με ελευθερία και δημοκρατία». «Καμιά χωριάτικη; Μελιτζάνα τίποτα;». «Ε, εδώ μιλάμε κι εσύ αρχίζεις τα συνδικαλιάρικα». 

Δίκιο είχε. Και για να λέμε την αλήθεια, τα παιδιά δεν ήταν του αμφιθεάτρου ούτε του σωματείου.Εξ’ου και ΣΥΡΙΖΑ. Η πλάκα είναι ότι ο φίλος που «πανηγύριζε» που θα διώξουν τους δεξιούς, γούσταρε το ΠΑΜΕ γιατί ήταν οι μόνοι που δούλεψαν μια ιστορία για κάτι απολύσεις εκεί που δουλεύει η μάνα του. Μάλιστα τις απολύσεις τις είχαν πάρει πίσω κι η μάνα του γράφτηκε και στο σωματείο – οπότε και ο δικός μας, παραδέχεται.. Πιάνομαι από ‘κει λοιπόν..

«Κατ’αρχήν ρε συ, το φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ στα γκάλοπ, δεν προκύπτει από την κοινωνία. Να, πάρε τα συλλαλητήρια: ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος στα νούμερα. Όσοι επηρρεάζονται συνδικαλιστικά από το ΠαΣοΚ μένουν εκεί, πίσω από τις ίδιες ηγεσίες. Μόνο το ΠΑΜΕ ανεβάζει τον κόσμο του. Έπειτα και σε αρχαιρεσίες σε συνδικάτα κλπ. πάλι μένουν οι δικοί σου χαμηλά..». «Ναι, ΟΚ έστω ότι είναι έτσι. Αλλά εμείς δεν είμαστε ΚΚΕ να τρέχουμε να οργανώνουμε κόσμο, να τους γράφουμε σε Κόμμα, συνδικάτα και τέτοια, έχουμε άλλη αντίληψη για την κοινωνική παρέμβαση».»Και; Αυτή η άλλη αντίληψη πώς φαίνεται στην κοινωνία ότι κερδίζει έδαφος;» «Από τα γκάλοπ». Το γνωστό σχήμα του κύκλου..

«Το ενδεχόμενο να είναι στημένα τα γκάλοπ για να ενισχύσουν τα σενάρια αναδόμησης του πολιτικού σκηνικού, τον περίφημο «διπολισμό» που έρχεται να «μας» ξεβαλτώσει κι έτσι, το σκέφτεσαι;». «Τί συνωμοσιολογικά είν’αυτά που λες;» » Συνωμοσία; Μα όλα φόρα παρτίδα είναι: θυμάσαι στις εκλογές που το ΚΚΕ έλεγε ότι το πάτε για κομπρεμί με το ΠαΣοΚ, κι εσείς, κι εσύ μάλιστα, λέγατε ότι αυτά είναι τρίχες κλπ; Σήμερα και ο Αλέκος και ο Τσίπρας όλο και πιο συχνά μιλάνε για την ώρα της Αριστεράς, και να συζητήσουμε συνεργασία με το ΠαΣοΚ και τέτοια». Σκοράραμε εδώ. Σκύψαν κι οι άλλοι ν’ακούσουν – γιατί πράγματι τη σχετική κουβέντα την είχαμε ξανακάνει, ότι ο ΣΥΝ το πάει για συνεργασία με το ΠαΣΟΚ, και είχε γίνει ένα ψιλοτζέρτζελο με φωνές κι έτσι τότε. «Και στο φινάλε, συνέχισα με τις παραμορφώσεις των Stone Roses  στην τσίτα (αυτοί οι φουκαράδες ήταν όντως μεγάλο γκρουπ και πολύ άτυχοι), αν είναι να τραβηχτείτε στο ΠαΣοΚ τί σοσιαλισμοί, τί ανθρώπινα πρόσωπα και τί σας φταίνε οι «δεξιοί» και καλά του ΣΥΝ»;

«Εντάξει, να σου πω κάτι; Το ΠαΣοΚ έχει πολύ προοδευτικό κόσμο, το ’74..» » Το ’74 ρε ψηλέ δεν είχα γεννηθεί ούτε κι εσύ. Τί μου λες τώρα; Κι έπειτα το ΠαΣοΚ υπήρχε και το ’84 και το ’94 και το 2004.. Θυμούνται όλοι τις παπάντζες του ’74 – που ούτε τότε τα πίστευαν, για να χώσουν τον κόσμο στη στρούγκα τά’ λεγαν- μόνο όταν χάνουν κόσμο απ’τ’αριστερά για να τους ξαναμαζέψουν. Εσείς αν είσασταν εντάξει, θα μιλάγατε στον κόσμο του ΠαΣοΚ που τους αφήνει, για ρήξη με την αστική εξουσία, ενάντια στην ΕΕ, κόντρα στις πουλημένες εργοδοτικές ηγεσίες των κοινωνικών διαλόγων». Λίγο Μαυρίκος – τί Μαυρίκος, Μαϊλης και βάλε – του βγήκα του ψηλού κι από πάνω ο Iggy να χτυπιέται με «Lust For Life».[ έμαθα ότι ο Iggy την είδε τα τελευταία χρόνια οικολόγος, υγιεινιστής κι έτσι. Αλλά ξαναφτιαξε τους Stooges οπότε δεν θα τον κράξω]. «Ε, καλά οι ΚΚΕδες μόνο τους ΚΚΕδες θεωρείται αριστερούς». Το πήρα αυτό για λευκή σημαία. «Πάω για τσιγάρα, θέλετε τίποτα;»

Έξω είχε φτάσει 3 παρά.. Οι φυλές της μεγάλης φτωχομάνας ταλαιπωρούσαν τους νυχτερινούς του Εβερεστ με διπλά κασέρια, δεν είπα μανιτάρια, ανανά έχετε, έκλεισε η καφετιέρα; και τέτοια. Άναψα τσιγάρο, θυμήθηκα μια κουβέντα που είχαμε με τον κολλητό ένα βράδυ σε άλλο μαγαζί: είχαμε δει μια αφίσα των Ramones «Καταζητούνται ζωντανοί ή νεκροί» και τέτοια, και καταλήξαμε στον Ρούμπικς – ένα κομμουνιστή στις Βαλτικές χώρες που τον είχαν κλείσει φυλακή, πρόσφατα, πριν λίγα χρόνια.Μετά αυτός θυμήθηκε τους Ganelin Trio μια  jazz μπάντα στην ΕΣΣΔ κι έπειτα , πως πήγε η κουβέντα στο Καλίνινγκραντ, το ρώσικο θύλακο στο ΝΑΤΟ. Γέλασε κάποια στιγμή μου λέει «αν παρακολουθήσει κανείς τί λέμε και σε τί μέρη τα λέμε θα βραχυκυκλώσει άσχημα, θα πάρει διαμπερές το σήμα». Λέμε καμιά φορά από τότε, δε μαζευόμαστε το Καλίνινγκραντ ;       

 Ξαναμπαίνω στο μαγαζί, ήδη η προηγούμενη κουβέντα έχει ξεθυμάνει ο κολλητός τη συνεχίζει με κάτι Μάαστριχτ και Νίκαια, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της παρέας είναι συσπειρωμένο σε άλλο τραπέζι όπου γενικεύεται το συμπέρασμα πως «τόση ώρα μία γκόμενα δεν πέρασε». Σωστό κι αυτό – αυτό ήταν σίγουρα σωστό. Καμιά  μπύρα ακόμα και την κάνουμε, ε;

Ε, μετά εκεί που πήγαμε, ήταν τίγκα στις γυναίκες το μαγαζί, έριξε και λίγο Anne Clarke o Dj – πρώτος! – και μετά μπούκαρε η αστυνομία για τη μουσική. Κανά τεταρτάκι ξενέρωμα – και στο μεταξύ πιάνουμε κουβέντα με μια κουκλίτσα από την Αρχιτεκτονική που σερβίρει εκεί, και μας έφερε και τεκίλες αν θες να ξέρεις, και δουλεύω το άλλο Σάββατο θα περάσεις;

Λέω να περάσω. Αν και μέχρι το άλλο Σάββατο.. 

[Πάρ’τε κι ένα σουξεδάκι, από το soundtrack της βραδιάς,  του Stephen Patrick Morrisey και των Smiths, και πάρ’τε θέση κι εσείς αν ήταν ή δεν ήταν]